-helgin var bara fín...var stórt mót hérna um helgina og mikið af krökkum...það voru 2700 keppendur á endanum sem kepptu
-mig minnir að það hafi verið um 25 stórir riðlar í 1600m hlaupi stráka til dæmis á föstudeginum en þá voru öll langhlaupin og það var hlaupið fram á kvöld með flóðljósum til að skapa smá stemmara
-á laugardaginn var svo komið af ég myndi starfa og ég fékk það verkefni að smala riðlunum saman í spretthlaupunum með hjálp nokkurra annarra...gekk ágætlega...en sumir skilja hreinlega ekki leiðbeingar.

-fer á föstudeginum til arizona og keppi...liggur ekki alveg fyrir hvaða greinar ég tek nákvæmlega en það verður pottþétt spjót
-verður gaman að sjá hvað það fer nú loksins

-annars er ein vika eftir í skólanum þangað til spring break loksing gengur í garð
-fimmta árið í röð þá verður ekki farið til mexico...hehe

-þar sem mér finnst mjög gaman að fylgjast með amerísku sporti þá les ég mikið á netinu um alls konar....þetta varð á vegi mínum í dag frá ansi góðum penna
-ég auðvitað er á móti öllu ólöglegu...hvort sem það er í sporti eða öðru...en þetta hittir samt naglann aðeins á höfuðið

My point is not that all drugs are the same, nor that drugs are awesome, nor that the Beatles needed LSD to become the geniuses they already were. My point is that sports are unique in the way they're retrospectively colored by the specter of drug use. East Germany was an Olympic force during the 1970s and '80s; today, you can't mention the East Germans' dominance without noting that they were pumped full of Ivan Drago-esque chemicals. This relationship changes the meaning of their achievements. You simply don't see this in other idioms. Nobody looks back at Pink Floyd's "Dark Side of the Moon" and says, "I guess that music is okay, but it doesn't really count. Those guys were probably high in the studio."

hérna er svo restin af greininni